ငယ္တုန္းက နာခဲ႔ဖူးတဲ႔တရားတစ္ပုဒ္ကို သတိရပါတယ္ ....
စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ စိတ္ဆင္းရဲတာေတြမလုပ္နဲ႕ တဲ႔ ....။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရိုးတဲ႔တရားပါ။ ငယ္တုန္းက အဲဒီလို ရိုးတာေတြကို မၾကိဳက္ပါဘူး။ လူတုိင္းသိတာပဲလုိ႕ေတာင္ထင္ပါတယ္။ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႕အမွ် ... ရိုးတဲ႔ ရွင္းတဲ႔ သဘာ၀က်ျပီးမွ်တတဲ႔ အဆံုးအမေတြကို ပိုပိုျပီးၾကိဳက္လာပါတယ္။ ...
အသက္ၾကီးလာတဲ႔အခါ မလုိခ်င္ပဲရလာတာ ႏွစ္ခုရိွပါတယ္။
ပိုျပီးက်ယ္ျပန္႕လာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ လူတကာရဲ႕ ေသာကေတြ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အသက္ၾကီးလာတဲ႔အတြက္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေျဖရွင္းဖုိ႕ ပိုျပီးလုိအပ္လာပါတယ္။
တစ္ေနရာမွာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲရပ္ေနတဲ႔သူက သူ႕ရဲ႕ရပ္တည္မႈကို စိတ္ခ်ပါတယ္။ ဘယ္မွာရပ္ေနမွန္းမသိတဲ႔သူကေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စိတ္ခ်လို႕မရပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ဘ၀မွာဘယ္လုိေနသြားမယ္ဆိုတဲ႔ philosophy of life ပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို အခုတေလာပိုျပီးစဥ္းစားပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူဘယ္လုိ ရပ္တည္မယ္ဆုိတဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ philosophy of life ရိွရင္ ေတြးရတာနည္းသြားျပီး ဆံုးျဖတ္ရတာပိုလြယ္လာပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္အရာကို တန္ဖိုးထားတာလည္း .. ဘာကို တကယ္လုိခ်င္တာလည္းဆိုတာ သိရင္ ကိုယ္႔အတြက္ တကယ္အေရးမၾကီးတာေတြကို အသာေလးဖယ္ထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။
အလြယ္ဆံုးေလးေတြကိုပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႕ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ တစ္သက္လံုး ေနသြားမယ္႔လမ္းတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္မထားဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ဘယ္ကို သြားေနလဲဆိုတာ ေမ႔သြားဖုိ႕ သိပ္လြယ္ပါတယ္။ အခုလုပ္ေနတာ ဘာအတြက္လဲ။ အခု စိတ္ဆင္းရဲေနတာ ဘာအတြက္လဲ။ ေနာက္ႏွစ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲၾကမွာက ဘာအတြက္လဲ။ ေနာက္ျပီး အနစ္နာခံရတာ ဘာအတြက္လဲ။ မလုိအပ္တဲ႔ စြန္႕စားမႈေတြလုပ္ေနတာဘာအတြက္လဲ။ ၾကြား၀ါေနတာ ဘာအတြက္လဲ။ ... ေမးခြန္းေတြအမ်ားၾကီးေမးၾကည္႕ပါ။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ အေျဖရတဲ႔အထိ ေမးပါ။ ငါ ဘယ္လုိလူျဖစ္ခ်င္တာလဲ ဆိုတဲ႔ အေျဖကို ဦးတည္ျပီး စဥ္းစားပါ။ ဘယ္ေမးခြန္းလာလာ ငါဘယ္လုိလူျဖစ္ခ်င္တာလဲ ဆိုတာေလးကို မေပ်ာက္ေအာင္ စဥ္းစားပါ။ တကယ္လို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတစ္ခုကို တစ္သက္လံုးက်င္႔သံုးေတာ႔မယ္ဆုိရင္လည္း ဒါကို အျမဲလက္ကိုင္ထားပါ။ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကိုယ္ခ်င္းစာလုိက္ပါ။ ကိုယ္႔အေပၚေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ခ်င္းစာလုိက္ပါ။ ကိုယ္ခ်င္းစာရမွာကိုက ကိုယ္႔အလုပ္လုိ႕သတ္မွတ္လုိက္ပါ။ တျဖည္းျဖည္း က်င္႔သားရလာတဲ႔အခါၾကရင္ ဒါဟာ သိပ္ကို လြယ္ကူတဲ႔ အေလ႔အထ တစ္ခုျဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္။ ေတြးသမွ်အေတြးတိုင္းဟာလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ႔အေတြးေတြျဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္႔ကိုယ္ကို နားလည္ဖို႕ပါ။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ကိုယ္႔ရဲ႕ limit ကို ကိုယ္မသိဘူး။ မသိတဲ႔အခါ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းျပီး ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ဆိုးတယ္ဆုိတာကို ေမ႔ေနၾကတယ္။ ... တစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ရဲ႕ limit ေက်ာ္ျပီးေကာင္းရ၊ ဆိုးရတဲ႔အခါၾကေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ မေလးစားႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ငါဟာ တံုးလြန္းလုိ႕ ဒီလုိျဖစ္တာ။ ငါက ဒီေလာက္ေလးေတာင္ သည္းမခံႏိုင္တဲ႔သူလား။ စသျဖင္႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အထင္ေသးသြားတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အတိုင္းအထြာနဲ႕ကိုယ္႔စိတ္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေနရင္ ခ်င္႔ခ်ိန္လို႕ရပါတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္တဲ႔အခါေတာင္ ကိုယ္က အနစ္နာခံလုိက္ျပီးမွ အဆင္ေျပတယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အျမဲ သံုးရမယ္႔နည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးအတြက္ၾကည္႕သလို ကိုယ္႔အတြက္ကုိလည္း ကိုယ္ၾကည္႕ရပါမယ္။ မွ်တတယ္ဆုိတာ အနစ္နာခံေနတာကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အျမဲအနစ္နာခံေနရရင္လည္း ဒါဟာ ကိုယ္႔စိတ္က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစတယ္ဆိုတာကို သတိထားပါ။
အျမဲအကူအညီေပးေနဖုိ႕လိုအပ္တယ္ဆုိတဲ႔စိတ္ကူးမ်ိဳးသင္႔မွာရိွေနရင္ သတိထားပါ။
ကရုဏာတရားနဲ႕ ကူညီခ်င္စိတ္ရိွတာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေလာကမွာ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို အျမဲကူညီေပးႏိုင္ဖုိ႕မလြယ္ပါဘူး။ ကူညီခ်င္စိတ္ရိွေပမယ္႔ မကူညီႏုိင္တဲ႔ အေျခအေနေတြလည္းရိွပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီပါ။ ကူညီလိုက္တာဟာ အေခ်ာင္ခုိခ်င္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ကို အေခ်ာင္ခုိတဲ႔ အက်င္႔ပါေအာင္ လုပ္သလုိမ်ိဳးမျဖစ္ဖုိ႕လည္းသတိထားပါ။ ျမင္းေတြကို ေရဆိပ္ေခၚသြားျပီးရင္ ေတာ္ပါေတာ႔ ... ေရေသာက္ဖုိ႕ေလာက္ေတာ႔ သူတို႕ဘာသာေသာက္ပါေစ။ ... ျမင္းေတြကို ေရတိုက္ဖို႕ပါ ကိုယ္႔တာ၀န္ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဒုကၡကိုယ္ရွာတာပါပဲ။ ဒုကၡကေတာ႔ တကယ္မွ်တတဲ႔ တရားသေဘာရိွပါတယ္။ ကိုယ္႔ဒုကၡကိုယ္ရွာတဲ႔သူတုိင္းဟာ ကိုယ္ရွာတဲ႔ဒုကၡကိုယ္ရတာပါပဲ။
... One down စိတ္အေျခခံ။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ ကိုယ္႔မွာတာ၀န္ရိွတယ္ ... လုပ္ကိုလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ အဲဒီလူအတြက္ one down ..တစ္ဆင္႔ႏွိမ္႔ထားတဲ႔ စိတ္နဲ႕ ဆက္ဆံျပဳမူၾကတယ္။ အမွန္ေတာ႔ ဒါဟာ ေမတၱာကရုဏာနဲ႕ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ႏိွမ္႔ခ်ဆက္ဆံတာလည္းျဖစ္မယ္။
ဒါမွမဟုတ္ ... အလုိလုိက္တာမ်ိဳးလည္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီလူက ဒါကို နားမလည္တဲ႔အခါ ... ပိုျပီး အႏိုင္က်င္႔လာလိမ္႔မယ္။ ဒါဟာ သူ႕ရဲ႕ ရပိုင္ခြင္႔လုိ႕ထင္လာလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွ စည္းကမ္းကို ျပင္ရင္ မရေတာ႔ဘူး။ ေနာက္က်သြားျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ကိုယ္ဘာေၾကာင္႔ဒီလုိလုပ္ေပးရတယ္ဆုိတာကို နားလည္ေအာင္ေျပာျပဖို႕လုိတယ္။ ကိုယ္မလုပ္ေပးႏိုင္တာကို ဘာအေၾကာင္းနဲ႕မွ မရမက လုပ္ေပးပါမယ္လို႕ ကတိေပးစရာမလုိဘူး။ အဲဒီလို ကတိေပးရင္လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ရက္စက္တဲ႔သူမ်ိဳးပဲျဖစ္လာလိမ္႔မယ္။ အဲဒီလိုလူဟာ စိတ္ေရာ၊ လူပါ မက်န္းမာဘူး။
လူေတြဟာ စိတ္ညစ္တဲ႔အခါၾကရင္ စိတ္ညစ္တာကို သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္မညစ္ခင္က စိတ္ညစ္ရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတာမ်ိဳးမစဥ္းစားထားၾကဘူး။ ဘ၀ဆုိတာ ကိုယ္ေနဖုိ႕သီးသန္႕ေဆာက္ထားတဲ႔ေနရာမဟုတ္ဘူး။ အဆင္မေျပတာေတြက တစ္ေန႕မၾကံဳ၊ တစ္ေန႕ၾကံဳမွာပဲ ....။ အားလံုးအဆင္ေျပမွ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႕လည္းမရိွေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္က စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဆုိရင္ ... စိတ္ခ်မ္းသာမယ္႔အလုပ္ေတြပဲေရႊးလုပ္ပါ။ စိတ္ၾကည္လင္ေစမယ္႔ ...ေသာကျငိမ္းေစမယ္႔အလုပ္ေတြပဲေရြး လုပ္ပါ။ မလုပ္မျဖစ္လုပ္ရတာေတြကိုလည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ ကုသိုလ္ရဲ႕သေဘာက စိတ္ကုိၾကည္လင္ေစတယ္။ ျပန္ေတြးမိတဲ႔အခါလည္း ၾကည္ႏူးတယ္။ ေနာင္တမရဘူး ...။စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ အေပၚယံဟန္ေဆာင္ရတာေတြ သိပ္မလုပ္နဲ႕ ...။ တကယ္လုိ႕လုပ္ရတယ္ဆုိရင္လည္း အဲဒါက စိတ္က်န္းမာေရးကို ထိခုိက္တယ္။ မတတ္သာလုိ႕ျပံဳးျပရမယ္ဆုိရင္လည္း ဒီလူေကာင္းတာကိုေတြးလုိက္ပါ ...တတ္ႏိုင္သမွ်ရွာေတြးပါ ...။ ေနာက္ဆံုးေတြးလုိ႕မရရင္ေတာင္ သံသရာမွာေတာ္ခဲ႔တဲ႔ေဆြမ်ိဳးေတြလုိ႕ ႏွလံုးသြင္းျပီးျပံဳးျပပါ။ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးထက္ေတာ႔ စိတ္သက္သာပါလိမ္႔မယ္။ စိတ္ထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲျပံဳးဖို႕ ၾကိဳးစားလုိက္တိုင္း အရင္ဆံုးေပ်ာ္ရတာ ကိုယ္႔စိတ္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြ အျမဲတမ္းျပံဳးခ်ိဳျပီး အလုပ္လုပ္ေနတာေတြ႕ပါတယ္။ ကိုယ္႔ထက္ အသက္အေတာ္ေလးငယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႕ အလုပ္ကို သူတုိ႕ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ လုပ္ႏုိင္ေနျပီ။ သူတို႕ကိုလည္းေလးစားပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ျပီး ကိုယ္႔တာ၀န္ကုိယ္ယူေနတာဟာ နည္းတဲ႔အရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ေတြဟာစိတ္အေျခခံေကာင္းၾကလုိ႕ ၾကီးလာေလ ပိုျပီးရင္႔က်င္႔ျပည္႕၀ေလျဖစ္လာၾကမယ္။
အေတြးေတြကို သိပ္ခြင္႔မျပဳနဲ႕။
လူေတြဟာ အားေနရင္ တစ္ခုုခုေတြးေနေတာ႔တာပါပဲ။
မေတြးရရင္မေနႏိုင္ပါဘူး။ မေနႏိုင္လုိ႕ေတြးတဲ႔အခါလည္း ေကာင္းတာေလးေတြေရြးေတြးဖုိ႕စိတ္ကူးမရိွပါဘူး။ ဘယ္ ကံမဆို အက်ိဳးေပးပါတယ္။ မေကာင္းတာေတြကို မ်ားမ်ားေတြးေနတဲ႔သူဟာ မေကာင္းတာေတြ မ်ားမ်ားၾကံဳပါမယ္။ ဒါက ကိုယ္ေတြးသေလာက္ အက်ိဳးေပးေနတာပါပဲ။ ေကာင္းတာေတြအမ်ားၾကီးလုပ္သြားတဲ႔လူေတြကလည္း သူတို႕တကယ္မလုပ္ခင္မွာကတည္းက အဲဒီလို လုပ္ဖို႕မၾကာမၾကားေတြးထားျပီးသားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျပီးသားေတြကို အျပင္မွာျပန္ေတြ႕ရသလုိျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အေတြးေတြကလည္း တစ္ေန႕တစ္ေန႕ၾကံဳသမွ် အာရံုေတြကေန ပဲ႔တင္ျပန္တာမ်ိဳးပါပဲ။ တစ္ေနကုန္ အာရံုေတြကို သတိမထားဘဲ ညၾကမွ အာရံုေတြက ဟိုက ျပန္ေပၚလာ ဒီကျပန္ေပၚလာျဖစ္တဲ႔အခါ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ႔ပါဘူး။ အရွဳပ္ေတြကို မရွင္းတဲ႔သူဟာ အိပ္ဖုိ႕ခက္ပါတယ္။ အိပ္ဖုိ႕ခက္တာကိုလည္း အက်ိဳးရိွရိွအသံုးခ်ရင္ အက်ိဳးရိွႏိုင္ပါေသးတယ္။ အေတြးေတြဟာ စိတ္ကိုပင္ပန္းေစတယ္ဆိုတာကို သိရင္ အားေနရင္ အေတြးနည္းဖုိ႕ ကုသိုလ္အာရံုေတြနဲ႕မ်ားမ်ားေနဖုိ႕ စိတ္ကို ေလ႔က်င္႔ေပးဖုိ႕ အလုိလို သတိထားလာမိမွာပါ။ ေကာင္းတာေတြမ်ားမ်ားၾကံဳခ်င္ရင္ အျမဲတမ္းေကာင္းတာေတြမၾကာမၾကာေတြးပါ။ ေကာင္းတာေတြမၾကာမၾကာေျပာပါ။ ေကာင္းတာေတြ မၾကာမၾကာလုပ္ပါ။ အဆိုးျမင္တဲ႔သူေတြနဲ႕ေ၀းေ၀းေနပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းသြားရမွာ။
ဆုိပါေတာ႔ မိသားစုအတြက္ အကုသိုလ္အလုပ္လုပ္ရတဲ႔သူေတြရိွတယ္ဆိုရင္ တကယ္ခံရတဲ႔အခါ မိသားစုကမခံရပါဘူး။ ကိုယ္ပဲခံရတာပါ။ အကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ငရဲေရာက္တာမေရာက္တာကို မေျပာပါဘူး။ အကုသိုလ္ေၾကာင္႔ စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္တာကိုပဲေျပာပါတယ္။ အကုသိုလ္ကို စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ေနတဲ႔သူဆိုတာ ဘယ္မွာမွမရိွပါဘူး။ စိတ္ရဲ႕သဘာ၀ကိုက အင္မတန္ျဖဴစင္ပါတယ္။ စိတ္က အကုသိုလ္ ပူတာကို ပူမွန္းသိပါတယ္။ ေမာဟမ်ားေနလို႕မသိသာတာပဲရိွပါတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည္႕တုိင္း အကုသိုလ္အတြက္ အားရလုိက္တာဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္သူ႕မွာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္ရဲ႕ မွ်ေျခအေျခအေနမွာမျဖစ္ပါဘူး။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန ဣႆာ မစၦရိယေတြ အရိပ္မိုးထားတဲ႔ စိတ္ေတြမွာပဲ အကုသိုလ္ကို ပူလို႕ပူမွန္းမသိျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္လုပ္တဲ႔မေကာင္းမႈက ကိုယ္႔စိတ္မွာ လွည္ဘီးက ႏြားေနာက္ကို လုိက္ေနသလို ထပ္ခ်ပ္မကြာပါေနတာကို ဘယ္သူမွမၾကိဳက္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးသြားရမယ္႔ခရီးမွာ စိတ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားခ်င္ရင္ ေနေနတုန္းမွာလည္း စိတ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ေနရမယ္႔အလုပ္ေတြပဲလုပ္ပါ။
ေကာင္းတာမွန္သမွ်တန္ဖိုးထားပါ။
တစ္ေယာက္ေယာက္မွာရိွတဲ႔ေကာင္းတဲ႔အရည္းအခ်င္းကိုေလးစားပါ။ မေလးစားရင္ အဲဒီအရည္အခ်င္းကိုယ္႔ဆီမွာမရိွႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ေကာင္းတာကို မေကာင္းတာနဲ႕ မေခ်ဖ်က္လုိက္ပါနဲ႕။ သူေကာင္းတာ ေကာင္းတာသက္သက္။ မေကာင္းတာလည္း မေကာင္းတာသက္သက္ပါပဲ။ အဲဒါကိုနားလည္ပါ။ ျခံဳျပီးေတာ႔ ေကာက္ခ်က္မခ်လိုက္ပါနဲ႕။ ေကာင္းတာကို အသိအမွတ္ျပဳပါ။
ေက်းဇူးတင္ပါ။
ေက်းဇူးတင္တဲ႔စိတ္ဟာ ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ စိတ္ပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘာသာစကားမွာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးမရိွဘူး။ ဒါေပမယ္႔သူတို႕ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေက်းဇူးသိတတ္မႈရိွတယ္။ ဘာသာေဗဒအရ မရိွေပမယ္႔ စိတ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေက်းဇူးသိတတ္မႈရိွတယ္။ လူစစ္စစ္တစ္ေယာက္ဟာ ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္ေတာ႔မွ မဖံုးကြယ္ထားဘူး။ မရိုးသားတဲ႔လူေတြဟာ ေက်းဇူးတရားကို အေရးမၾကီးသလိုလုပ္ပစ္ၾကတယ္။ ဟန္ေဆာင္ျပီးေက်းဇူးမရိွသလုိလုပ္ပစ္ၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ကိုယ္႔ရဲ႕စိတ္ကုိ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ အဆိပ္ျပန္ခတ္ေနတာမ်ိဳးပဲ။ ဘယ္သူမွဒုကၡမေရာက္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ ေက်းဇူးကန္းလို႕ ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။
ကိုယ္သိထားတဲ႔ ေကာင္းတဲ႔ အသိတရားေတြကို မေမ႔ေပ်ာက္ေအာင္သတိထားပါ။
ေကာင္းတဲ႔အေလ႔အက်င္႔ေတြကို မပ်က္ကြက္ေအာင္သတိထားပါ။
ေကာင္းတာေတြကို မ်ားမ်ားလုပ္ေနတဲ႔သူေတြကိုေလ႔လာပါ။ ကိုယ္ေကာင္းခ်င္သေလာက္ ေကာင္းခြင္႔ရိွတဲ႔ေလာကၾကီးမွာ ဒီေလာက္ကံေကာင္းလို႕ စိတ္ေကာင္းထားခြင္႔ရတာကို ေတြးၾကည္႕ပါ။ လူတုိင္းဟာ ေကာင္းတဲ႔ အဆံုးအမကို မရခဲ႔ပါဘူး။ ေကာင္းတာေတြကို နားမလည္ခဲ႔ၾကတဲ႔လူေတြအမ်ားၾကီးရိွပါတယ္။ ကိုယ္႔ကံအေလ်ာက္ သိသင္႔သိထိုုက္တဲ႔ အဆံုးအမေတြ၊ ဓမၼေတြကို ခံယူခြင္႔ရတာကိုက ကံေကာင္းတဲ႔သူေတြမုိ႕လုိ႕ပါ။
ဘ၀ဟာ ၾကာေလ ေအးခ်မ္းေလ၊ အရွဳပ္အေထြးကင္းေလ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေလ ျဖစ္ေနသင္႔တယ္။
မဟုတ္ရင္ အသက္ၾကီးလာတာ ဘာအတြက္လဲ။
အသက္ၾကီးလာတာနဲ႕အမွ်ပိုျပီး ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္လာရမယ္။
ကိုယ္တစ္သက္လံုးလက္ကိုင္ျပဳမယ္႔ တရားဓမၼ အဆံုးအမတစ္ခုခုကို ေရြးခ်ယ္ရမယ္။
ျဖစ္လာသမွ် ေလာကဓံ၊ ၾကံဳရသမွ်ေသာကေတြကို နားလည္ျပီး ျဖတ္သန္းသြားႏုိင္ရမယ္။
လူေတြဟာ ကိုယ္႔စိတ္ကို ကိုယ္ကန္႕သတ္ၾကတယ္။ ငါလုပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး မလုပ္ၾကည္႕ဘဲ အနားယူလိုက္ၾကတယ္။ အေကာင္းဆံုးစိတ္ထားနဲ႕ အေကာင္းဆံုးေတြကို လုပ္ဖုိ႕ လူျဖစ္လာတာလို႕စိတ္ကူးၾကည္႕လုိက္ပါ။ သင္႔စိတ္ဟာ သင္ထင္တာထက္ ျဖဴစင္ျမင္႔ျမတ္ပါတယ္။
အျမဲတမ္းစိတ္ခ်မ္းသာတဲ႔သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ .... စိတ္ဆင္းရဲႏိုင္တာေတြ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႕။
အခုစိတ္ဆင္းရဲတဲ႔အေတြးေတြးေနရင္ အခုရပ္လုိက္ပါ။
ေနေနရတဲ႔ အခိုက္အတန္႕ေလးဟာ နည္းလြန္းလုိ႕ အပိုအလုပ္ေတြမလုပ္ေနႏုိင္ဘူး။
အေကာင္းဆံုးေတြ လုပ္စရာမ်ားလြန္းလို႕ စိတ္ကို အခ်ိန္ပိုမေပးပါနဲ႕။ ေကာင္းတာေတြပဲ ဆက္တိုက္လုပ္ေနလိုက္ပါ ....။ ေရရွည္မွာ ကိုယ္ရသင္႔တာပဲကိုယ္ရပါလိမ္႔မယ္။ ။
ခင္မင္စြာျဖင္႔
Zephyr
No comments:
Post a Comment